تآتر

آخرین

بازیگران بی­گناه‌اند/نگاهی به نمایش «فردریک»/علیرضا نراقی

نمایش «فردریک» اثری در ستایش تئاتر است. در هزارتوی پشت صحنه یک تئاتر، روابط، رقابت­‌ها، عشق، صمیمیتِ گریزناپذیر یک گروه نمایشی، سیاست و بازشناسی و تعریف دوباره‌ای از بازیگری عیان می‌شود. همین تعریف دوباره کار بازیگر، شناختی تازه و حقیقتی تراژیک را برای فردریک قهرمان نمایش به ارمغان می‌آورد، تا عشق را بشناسد و کارکرد اجتماعی شغل خود را بازیابی کند.

سینما

آخرین

مرد بازنده/فخرفروشی با ضعف‌های «زخم کاری2»/ گلاویژ نادری

فصل دوم سریال «زخم کاری» به پایان رسید. سریالی که نتوانست نه توقع مردم و نه منتقدان را برآورده کند و باعث نارضایتی بسیاری از تماشاگران این مجموعه شد. هرچقدر «زخم کاری 1» توانسته بود مخاطبان را با خود همراه سازد، بخش دوم این مجموعه از همان قسمت‌های ابتدایی مایه عصبانیت و ناراحتی تماشاگرانش شد. کافی بود تبلیغات مربوط به قسمت بعدی این مجموعه بر صفحات دنیایی مجازی جا بگیرد تا سیل انتقادات و فحش و بدبیراهه‌ها زیر این پست‌ها سرازیر شود. همین حالا چند صفحه سینمایی اقدام به نظرسنجی از مخاطبان درباره فصل دوم این مجموعه کردند. بیش از 99 درصد کامنت‌ها ناشی از نارضایتی و عصبانیت مخاطبان است و عجیب اینجاست که حتی یک نظر مثبت هم در میان نظرات به چشم نمی‌خورد. این تعداد کامنت‌های ناشی از خشم و عصبیت به خوبی نشان می‌دهد که «زخم کاری 2» تا چه اندازه موفق بوده است.

موسیقی

آخرین

مطرب کیست؟/فرامرز اسدی

زبانشناسی تاریخی نشان می‏دهد که زبان می‏تواند دچار تحول شود و این تحول بیش از همه در واژگان اتفاق می‏افتد. تغییرات اجتماعی-سیاسی عمده‏ای چون انقلاب، جنگ و … از عوامل این تحول هستند. این مقاله در جستجوی تحول معنایی صرفاً یک واژه است: مطرب. این واژه به دلیل پیوندی که میان موسیقی و نمایش ایجاد می‏کند نقشِ مهمی در بررسی‏ های تاریخی این دو حوزه ایفا می‏کند. گرچه روشن است که هیچ زمان قطعی برای تحولِ معنای یک واژه وجود ندارد اما سیر آن قابل بررسی است. در مورد این واژۀ به‌خصوص نیز دوره‏ های مؤثر تاریخی و اوضاعِ فرهنگی موردِ بررسی قرار گرفته است. بررسی این تغییر و تحول، می‏تواند موجب توجه مجدد به ارزش‏های موجود در این خرده‏ فرهنگ و بازیابی آن ارزش‏ها و ایجاد شرایط استفاده از امکانات بالقوۀ آن شود.

هنرهای تجسمی و معاصر

آخرین

مروری بر زندگی و آثار ایران درودی

برخی از منتقدین معتقدند که سبک وی در نقاشی به پیروی از مکتب فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) است.اما خود او و تعدادی از متخصصان بر این عقیده اند که درودی،سبک خاص خودش را دارد. مناظر غالب در آثار درودی بیشتر حاشیه کویر و گلهایی‌ست خاص با دیوارهایی شیشه‌ای و افق که به آثار وی فضایی خاص و عمیق بخشیده‌است.