سینما

شور آفرینندگی یک هنرمند در لحظه خلق یک اثر، به تحول، شکوفایی و شور مخاطب نیر تبدیل می­‌شود و مخاطب و مؤلف در یک یگانگی مقدس یکدیگر را بازیابی می‌­کنند. این دستاورد معجزه‌­گون که عمیق‌­ترین احساسات را فرا می­‌خواند و گمگشته‌­ای در درون آدمی را آشکار می‌­سازد، همان تزکیه‌­ای است که بهترین آثار هنری بر آن متکی هستند. اینجاست که درد در خنده می‌­خزد و اشک­‌ها به لبخندها می­‌آمیزد، چرا که اثر هنری خود یک نمونه کامل از زندگی شده است با اشک­‌ها، دردها، لبخندها و لذت‌­های گذرا و ناپایدارش. فیلم «جاماندگان» آخرین ساخته الکساندر پاین می­‌تواند با همه سادگی و داستان سرراست و سرحال و سرگرم کننده‌­اش از با هم بودن، در چنین جایگاه رفیعی قرار گیرد.

«یانیک» ساخته کوئنتین دوپیو فیلمی است درباره تسخیر؛ درباره برتری همراه با تسلط نمایشگر بر تماشاگر. تسلطی که به همان اندازه که اوقاتی را اخذ و نمایشی را می‌فروشد، در محتوای خود به جز استثنائاتی، یکسویه است. درست مثل ارتباط شهروندان با دولت؛ وقتی که پولی می‌­دهند(مالیات)، حزب یا فردی را انتخاب می­‌کنند و سپس خدماتی را اخذ می­‌نمایند و در این فرایند مختار و متمدن، زمینه تسخیرشدن و تحت تسلط قرار گرفتن خود را فراهم می‌­سازند.

درامانقد-سینما: زندگی آدم‌­ها را دچار عادت می‌­کند. اصلاً آدمیان به جایی می­‌رسند که زندگی را همان عادات می­‌پندارند. احساس درونی امنیت یا عدم امنیت...

فصل دوم سریال «زخم کاری» به پایان رسید. سریالی که نتوانست نه توقع مردم و نه منتقدان را برآورده کند و باعث نارضایتی بسیاری از تماشاگران این مجموعه شد. هرچقدر «زخم کاری 1» توانسته بود مخاطبان را با خود همراه سازد، بخش دوم این مجموعه از همان قسمت‌های ابتدایی مایه عصبانیت و ناراحتی تماشاگرانش شد. کافی بود تبلیغات مربوط به قسمت بعدی این مجموعه بر صفحات دنیایی مجازی جا بگیرد تا سیل انتقادات و فحش و بدبیراهه‌ها زیر این پست‌ها سرازیر شود. همین حالا چند صفحه سینمایی اقدام به نظرسنجی از مخاطبان درباره فصل دوم این مجموعه کردند. بیش از 99 درصد کامنت‌ها ناشی از نارضایتی و عصبانیت مخاطبان است و عجیب اینجاست که حتی یک نظر مثبت هم در میان نظرات به چشم نمی‌خورد. این تعداد کامنت‌های ناشی از خشم و عصبیت به خوبی نشان می‌دهد که «زخم کاری 2» تا چه اندازه موفق بوده است.

فیلم سوئیسی «دختر و عنکبوت»(The Girl and the Spider) ساخته رومن و سیلون زوکر از مجموعه بهم پیوسته­‌ای از لحظات بسیار درونی و بیان‌ناپذر انسانی شکل می‌­گیرد که جز شعر کلامی توان بیانشان را ندارد. رازهایی که اغلب بیان نشدنی و به دشواری قابل انتقال هستند اما گاه در سکوت و گاه در لحظه‌ای از صمیمیت درک می‌شوند و رابطه‌ای بسیار عمیق و ناگسستنی را شکل می‌دهند.

فیلم دریچه‌­ای بدیع و البته غیرمتکلف بر این نکته است که چگونه یک رخداد، به تنش‌ها و چالش‌های عادی و هر روزه زندگی معنایی وارونه و گاه مهلک می­‌بخشد که هیچ یک، هیچگاه نسبت به آن آگاه نیستند.

«یک صبح دلپذیر» آخرین ساخته میا هنسن لاو فیلمساز فرانسوی، پس از ساخت یک فیلم انگلیسی زبان، بازگشتی است آرام، عاشقانه و دل‌انگیز به وطن و زبان مادری‌. هنسن‌لاو به مانند چند اثر پیشین خود از جمله «جزیره برگمان»(2021) و «آنچه در پیش است»(2016) داستان قرار گرفتن زنی در یک موقعیت بغرنج عاطفی را روایت می‌کند که دیگر ساحات زندگی او را نیز متأثر و پیچیده می­‌سازد و او را وارد مرحله‌ای تازه از هستی خود می‌کند.

روایت در «اوپنهایمر» همچون یک سمفونی است. اصوات از نقاط مختلف جان می گیرند و در تلاش هستند که در ذهن مخاطب تجربه احساسی واحدی را پدیدار سازند. اما فیلمساز در یک سوم ابتدایی این سمفونی را از درون گیتی به گوش می رساند؛ چیزی شبیه به همان تصور آمیخته به وهم و خیالِ ذرات در کیهان، هنگامی که گیتی در قالب علم فیزیک در ذهن اوپنهایمر -شخصیت مرکزی فیلم- جریان پیدا می کند.

مرگ خودخواستۀ او نشان از همان اراده‌ای دارد که ناممکن را طلب می‌کند آن هم از طریق احضار میرایی و نامیرایی در یک زمان، از طریق مونتاژی که میرایی و نامیرایی را با حرف ربط «وَ» همزمان کات می‌زند.

سون نیکویست/Sven Nykvist (1922-2006) به واسطه استفاده شاعرانه از نور در آثارش شهرت داشت- خاصه در فیلم­های هموطن خود اینگمار برگمان. بسیاری او را استاد نور می­خواندند به این واسطه که نور علاوه بر روشنایی بخشی و همراهی با درام، خاصیت نقاشانه و حضوری رازآمیز و مؤکد داشت، به تصویر بعد و عمق می­داد و زیبایی آن را به شعری دیداری و حقیقت­جویانه تبدیل می­کرد.