ایده نقد

چگونه می توان فهمید کدام فیلم بهتر است؟ سینما چیست؟ و چرا فیلمی که ما دوست داریم برای شخصی دیگر غیرقابل تحمل است و فیلمی که ما اساساً فیلم نمی دانیم را دیگری شاهکار می خواند؟ چرا چیزی که ما به ان می خندیم برای دیگری لوس و آنچه برای دیگری خنده دار است به نظر ما تراژدی در سلیقه و سطح شعور انسانی به نظر می رسد؟

فقط با نوشتن است که می توان در مورد تصاویر صحبت کرد، امکانی است بسیار متفاوت از صحبت کردن ازتصویر به وسیله ی تصویر اما به نظر می رسد که افراد کمی از آن آگاه هستند.

یک منتقد دستمزد می گیرد تا در مورد فیلم ها بنویسد، چه نقد مثبت باشد چه نقد منفی، نسبت به عملکرد او در درجه ی دوم اهمیت قرار می گیرد، مثل کشیشی که یک کودک را غسل تعمید می دهد، حتی اگر کودک زشت باشد یا نتواند نامش را تلفظ کند بازهم می گوید:" تو مرد کوچکی هستی." منتقد می گوید:"این یک فیلم است" آن را دوست داریم، آن را دوست نداریم، این هم دلیلش.

شما نسبت به تصویر می توانید دو نگرش مذهبی داشته باشید: من معتقدم یکی شان تقلید کورکورانه است و دیگری نگرش معنوی به آن. مال من معنوی است. فیلم ها، مثل ستاره ها هستند؛ می گذرند، دوباره عبور می کنند، در می گذرند و بازمی آیند، به رویا می برند، فراموش می شوند، صحبت می کنند. بقای فیلم ها تنها به نمایش داده شدن نیست، و این خوب است.

آنچه در ادامه می خوانید مقدمه مصاحبه ای چاپ نشده با سرژ دنه منتقد مشهور و اثرگذار سینماست که توسط فرانسوآ مارگولَن دیگر منتقد سینما انجام شده است. این مصاحبه از این پس  در چند بخش در درامانقد منتشر خواهد شد.

"فیلم ساختن" تصویر کاملی از فیلسمازی است؛ از جوانه های اولیه تاظریف کاری های کوچک پیش از نمایش، از اتاق تنهای فکر تا هیاهوی فیلمبرداری و سرانجام اتاق تنهای تدوین. به همین دلیل بیشتر شبیه یک مستر کلاس یا یک کارگاه جامع آموزشی است که از راه ثبت تجربه به خلق نظریه می رسد. به اینکه فیلمسازی چیست و چگونه کاری است و به همین دلیل چگونه باید آن را دید و تحلیل کرد؟

همانطور که برسون اشاره می کند، سینما مشتمل بر"کنار هم گذاشتن چیزهایی است که منطقاً ارتباطی بین شان برقرار نیست."

   پاریس در فیلم های ارنست لوبیچ شهری تخیلی است. شهر لذت ها، پایتخت در سال های سی مرکز اروپایی است که وحشت تاریخ معاصر و عشق به زندگی به مواجهه با هم برمی خیزند.

آنا کارینا مارس 2018 با حضور در مراسمی به مناسبت نمایش نسخه ی ترمیم شده ی اولین فیلمی که کارگردانی کرده بود "زندگی مشترک"(1973) به آژانس خبری فرانسه(AFP) گفته بود:"خیلی همدیگر را دوست داشتیم. ولی زندگی کردن با او بسیار پیچیده بود. ژان-لوک شخصی بود که می توانست بگوید"می روم سیگار بخرم"و سه هفته بعد برگردد.

سال­ها پیش از مباحثی که امروز به واسطه اظهار نظر مارتین اسکورسیزی درباره فیلم­های مارولی و به طور کلی ابرقهرمانی شکل گرفته است، ژان لوک گدار از گوشه دیگری از سینما گفته بود سلیقه فیلمسازی امروز جهان را پانزده ساله­ ها تعیین می­ کنند.