دسته: ایده نقد

شما نسبت به تصویر می توانید دو نگرش مذهبی داشته باشید: من معتقدم یکی شان تقلید کورکورانه است و دیگری نگرش معنوی به آن. مال من معنوی است. فیلم ها، مثل ستاره ها هستند؛ می گذرند، دوباره عبور می کنند، در می گذرند و بازمی آیند، به رویا می برند، فراموش می شوند، صحبت می کنند. بقای فیلم ها تنها به نمایش داده شدن نیست، و این خوب است.

آنچه در ادامه می خوانید مقدمه مصاحبه ای چاپ نشده با سرژ دنه منتقد مشهور و اثرگذار سینماست که توسط فرانسوآ مارگولَن دیگر منتقد سینما انجام شده است. این مصاحبه از این پس  در چند بخش در درامانقد منتشر خواهد شد.

   پاریس در فیلم های ارنست لوبیچ شهری تخیلی است. شهر لذت ها، پایتخت در سال های سی مرکز اروپایی است که وحشت تاریخ معاصر و عشق به زندگی به مواجهه با هم برمی خیزند.

آنا کارینا مارس 2018 با حضور در مراسمی به مناسبت نمایش نسخه ی ترمیم شده ی اولین فیلمی که کارگردانی کرده بود “زندگی مشترک”(1973) به آژانس خبری فرانسه(AFP) گفته بود:”خیلی همدیگر را دوست داشتیم. ولی زندگی کردن با او بسیار پیچیده بود. ژان-لوک شخصی بود که می توانست بگوید”می روم سیگار بخرم”و سه هفته بعد برگردد.

ژان-پیر ملویل[1] کارگردانی است که قرار دادنش در یک دسته بندی خاص غیر ممکن است. در قلب سینمای ژانری کار می کرد که در اصل امضای سینمای مولف را پای خود داشت. او پاریس را در شکل محیط شهری اصلی در فیلم های پلیسی اش، به تصرف خود درآورده است. سینماگری که هر از چند گاه  دلتنگ پاریس عامه پسند متعلق به ژولین دوویویه[2] بوده و گاه از پایتخت فرانسه شهری متخاصم و تهدیدآمیز ساخته و زمانی دیگر آن را وهم آلود و منجمد نشان می دهد.

لویی مال با لحنی بسیار مستقل- که بسیار مدیون کنو است- پاریسی رنگارنگ را با موزاییک های بزرگ محله های عمومی، مراکز خرید، پلکان و گوشه های خلوت  دوباره ترسیم می کند، و تمام این ها به شیوه ای بسیار شاد بر اساس کلیشه ها اجرا می شود.

از 400 ضربه تا  آخرین مترو بیشتر فیلم های فرانسوا تروفو اشباع شده از جو پاریس است. به این ترتیب در این فیلم ها پاریس پایتختی مملو از زندگی دیده شده و همان شهری است که این مرد منطقه ی شمالی رود سن بسیار به آن اهمیت می داد.