ایده نقد

کاپیتالیسم در جهان شهیدثالث به معنی فرمی است که تکرارهای بی‏ معنا را بر زندگی فرودستان تحمیل کرده است. «کاپیتالیسم به مثابه تکرار» به معنی سازماندهیِ مکان و زمان بر اساس اصل «تکرار» است تا به این شیوه بتواند خودِ فرم زیستن را کالایی کند؛ یا به تعبیر هانری لوفور زندگی روزمره را بدل به مستعمره‏ خویش سازد.

اثبات این گزاره  نیاز به استدلال زیادی ندارد که دو -به اصطلاح- صنفی که به نام منتقدان به طور موازی فعال هستند نماینده منتقدان تئاتر ایران نیستند. نه آن گعده دولتی، خودمانی و محدود کانون ملی منتقدان و نه آن دورهمی خبرنگاران و فعالان حوزه روابط عمومی در خانه تئاتر هیچ یک نه به نقد تئاتر در ایران کمک کرده اند و نه به لحاظ صنفی توانسته اند برآیند و نماینده منتقدانی باشند که می خواستند در یک گردش سالم و زنده از تئاتر ایران تأثیر بگیرند و روی آن اثر بگذارند.

مکتوبات میرزا فتحعلی آخوندزاده با سانسور گره خورد. انقلاب مشروطه در گرفت و مشروطیت هم اعلان شد و سرانجام سلطنت هم برافتاد. اما هنوز پس از آن همه ماجرا و فراز و نشیب‌ها اجازه نشر آزاد پیدا نکرد و تلاش دردآلود آخوندزاده برای چاپ و نشر آن با مشکل و مانع روبه‌رو شد.

«سینمای سوم» کار خود را با حمله به شیوه‏ تولید، و از پی‏ آن تمام نظام بازنمایی سینمای اول و دوم آغاز کرد. در کنار این، مضامین ضد استعماری (عمدتاً ملهم ار فرانتس فانون و ادوارد سعید)، پرداختن به پروتاگونیست جمعی به جای قهرمان فردی، اهمیت نقش پداگوژیک رسانه‏ سینما در مواجهه با توده ‏ها، و شیوه‏ جمعی تولید و پخش از دیگر ویژگی ‏های «سینمای سوم» بود.

نگاهی انتقادی به نمایشگاه کتاب تهران  ایده نقد: در جهان سوم، مدرنیته به شکل امری که کاملا تجربه نمی‌شود رخ می‌دهد، مدرنیته و نتایج آن در جهان سوم به صورت کامل به تجربه زیست بدل...

کتاب «سینمای جاده‏ ای»، که مجموعه مقالاتی است ار نویسندگان گوناگون و به کوشش احسان نوروزی گردآوری شده است، از معدود کتاب‏هایی است که بررسی یک ژانر مشخص سینمایی را (در اینجا سینمای جاده ‏ای) در بستر تاریخ و فرهنگ عامه ‏ی آمریکا و مهمتر از آن در زمینه‏ ی نظریه‏ ی فیلم معاصر اروپایی و آمریکایی قرار می‏ دهد، و از این جهات کتابی تئوریک و همزمان تاریخی است، چرا که آمریکا را به‏ عنوان کشوری با تنها دو قرن تاریخ باید در ژانرهای سینمایی ‏اش کشف کرد و این کتاب همزمان کتابی در باره‏ ی ادبیات جاده ‏ای و فرهنگ جاده‏ ای آمریکای قرن بیستم است.

منتقدان خیلی اوقات با فکر به این یک جمله که:《اگر الان راجع این کار بد بنویسم چه می‌شود؟》از دستیابی به ایده‌ی نقد باز‌ می‌مانند. آنان از مدتی به بعد تبدیل به ماشین‌های تولید متن‌هایی می‌شوند که دیگر هیچ ارتباطی به خودشان ندارد! در چنین جایگاهی دیگر نمی‌توان وجود منتقد را به عنوان عنصری برای تبیین ایده‌ی نمایشی پذیرفت

لحن کوبنده و برانگیزاننده مانیفست سینمای سوم در اصل شکستن یک فضا بود. سینما دیگر به سه دسته تقیسم شده بود؛ سینمای اول سینمای کاپیتالیستی بود که اوج آن را در هالیوود شاهد بودیم، سینمای دوم متعلق به فیلم‌های روشنفکرانه و مولف‌محور عمدتاً اروپایی بود و سرانجام سینمای سوم سینمایی انقلابی بود که به قول ژان لوک گودار به شکلی سیاسی نیز ساخته می‌شد.

تاملی بر سینمای آوانگارد ژاپن به میانجی بازخوانی دو فیلم : «رژه تدفین برای گل های رز» اثر توشیهو ماتسوموتو و «چهره دیگری» اثر هیدئو تشیگاهارا

وقتی یکی در مجلس قادر نیست اسم موزه‌ای را تلفظ کند، یعنی یک افتراق تاریخی و یک سیاه‌چاله‌ی تاریخی به وجود آمده است. چطور ممکن است کسی متوجه نشود که ما داریم به عمد خودمان را دچار آلزایمرِ تاریخی می‌کنیم؟