ایده نقد

همانطور که برسون اشاره می کند، سینما مشتمل بر"کنار هم گذاشتن چیزهایی است که منطقاً ارتباطی بین شان برقرار نیست."

برای من آنچه که همیشه در تلاش برای رسیدن به آن هستم، تنها شکل خالصی از بیانگری است. این چیزی است که من در موسیقی جستجو می کنم. من می خواهم به سفری بروم، می خواهم به جایی برده شوم ، می خواهم دلبسته آن هنرمند شوم  و بیشتر موسیقی هایی که من می شناسم ساخته هنرمندانی است که واقعا زندگی می کنند. آنها هنرمندانی هستند که در تمام عمرشان موسیقی می سازند و موسیقی زندگیشان است.

آنا کارینا مارس 2018 با حضور در مراسمی به مناسبت نمایش نسخه ی ترمیم شده ی اولین فیلمی که کارگردانی کرده بود "زندگی مشترک"(1973) به آژانس خبری فرانسه(AFP) گفته بود:"خیلی همدیگر را دوست داشتیم. ولی زندگی کردن با او بسیار پیچیده بود. ژان-لوک شخصی بود که می توانست بگوید"می روم سیگار بخرم"و سه هفته بعد برگردد.

   پاریس در فیلم های ارنست لوبیچ شهری تخیلی است. شهر لذت ها، پایتخت در سال های سی مرکز اروپایی است که وحشت تاریخ معاصر و عشق به زندگی به مواجهه با هم برمی خیزند.

سال­ها پیش از مباحثی که امروز به واسطه اظهار نظر مارتین اسکورسیزی درباره فیلم­های مارولی و به طور کلی ابرقهرمانی شکل گرفته است، ژان لوک گدار از گوشه دیگری از سینما گفته بود سلیقه فیلمسازی امروز جهان را پانزده ساله­ ها تعیین می­ کنند.

از 400 ضربه تا  آخرین مترو بیشتر فیلم های فرانسوا تروفو اشباع شده از جو پاریس است. به این ترتیب در این فیلم ها پاریس پایتختی مملو از زندگی دیده شده و همان شهری است که این مرد منطقه ی شمالی رود سن بسیار به آن اهمیت می داد.

 ایده نقد: سینما و سیاست رابطه‌ای تاریخی با هم دارند. از دیرباز سیاسیون هوشمند  بهره‌گیری از مدیوم سینما به عنوان تریبونی پرمخاطب را در دستور کار خود قرار می‌دادند. فیلم‌های حاصل از این نوع...

در کتاب "واقعیت نمایی و بداهت؛ تأویل‌های ژان لوک نانسی از سینمای کیارستمی" مولف سعی کرده تا به تبیین تأویل‌های فلسفی در سینمای کیارستمی بر پایه آراء فلسفی ژان لوک نانسی بر پایه مفهوم‌های "بداهت"، "ذات واقع" و "نگاه و تصویر" و در انتها "معنای زندگی" بپردازد. همچنین مولف سعی کرده در این کتاب به بررسی لایه‌های فلسفی سینمای کیارستمی و تأویل‌های آن بر اساس روش و متد نانسی و امکان‌پذیری فلسفه سینما بر اساس آراء و اندیشه‌های موجود در سینمای ایران بپردازد.

این فیلم نه تنها هیچ نقدی بر ساختارهای قانونیِ نظام قضایی وارد نمی‌کند، نه تنها مناسبات درونیِ موجود بر نیروی پلیس را برملا نمی‌کند، نه تنها به آسیب‌شناسیِ وضعیتِ کارتن‌خواب‌ها و مطرودین جامعه نمی‌پردازد بلکه با تغییرسیمای آن‌ها وضع موجود را می‌پذیرد.

کاپیتالیسم در جهان شهیدثالث به معنی فرمی است که تکرارهای بی‏ معنا را بر زندگی فرودستان تحمیل کرده است. «کاپیتالیسم به مثابه تکرار» به معنی سازماندهیِ مکان و زمان بر اساس اصل «تکرار» است تا به این شیوه بتواند خودِ فرم زیستن را کالایی کند؛ یا به تعبیر هانری لوفور زندگی روزمره را بدل به مستعمره‏ خویش سازد.