ایده نقد

اوکجا در وهله‌ی اول، در ذهن کارگردان شکل گرفت اما یکی از منابع الهامش هم یکی از سگ‌های من بود که اسمش رُزی است. چهارتا از این سگ‌ها دارم که اصلاً برایم حکم حیوان خانگی را ندارند. ما یک خانواده هستیم که بیش‌ترمان انسان نیستند. من همه‌ی زندگی‌ام را با حیوانات زیسته‌ام و صبوری، خوشی، وفاداری، بی‌آلایشی و خیلی رفتارهای دیگر را از آن‌ها یاد گرفته‌ام.

نکتۀ مهمی که در هسته ‏های سینمای آزاد در اصفهان، تهران و شهرهای دیگر خودنمایی می‏ کرد ارتباط زنده و پویای آن‏ها با مردم بود، به‏ طوری که در آن فضای تسلط فیلمفارسی آن‏ها توانستند به‏ وسیلۀ اکران منظم فیلم‏ هایشان در خانه ‏ها، دانشگاه ‏ها و مکان ‏های غیر رسمی ‏ای از این دست، خارج از سالن‏ های بزرگ نمایش رسمی فیلم، و به دور از استبداد پخش رسمی، مخاطبان خودشان را به شکلی پویا و زنده «خلق» کنند.

لویی مال با لحنی بسیار مستقل- که بسیار مدیون کنو است- پاریسی رنگارنگ را با موزاییک های بزرگ محله های عمومی، مراکز خرید، پلکان و گوشه های خلوت  دوباره ترسیم می کند، و تمام این ها به شیوه ای بسیار شاد بر اساس کلیشه ها اجرا می شود.

ژان-پیر ملویل[1] کارگردانی است که قرار دادنش در یک دسته بندی خاص غیر ممکن است. در قلب سینمای ژانری کار می کرد که در اصل امضای سینمای مولف را پای خود داشت. او پاریس را در شکل محیط شهری اصلی در فیلم های پلیسی اش، به تصرف خود درآورده است. سینماگری که هر از چند گاه  دلتنگ پاریس عامه پسند متعلق به ژولین دوویویه[2] بوده و گاه از پایتخت فرانسه شهری متخاصم و تهدیدآمیز ساخته و زمانی دیگر آن را وهم آلود و منجمد نشان می دهد.

سینمای تجربی یک فرآورده صرف نیست، بلکه نمایشی معنادار از فرایند نیز هست و دیده شدن فرایند است که بی واسطگی مواجهه با اثر و صاحب اثر و یگانگی تجربه مواجهه با آن را ممکن می‌سازد.

من، چشم سینما هستم. من چشم مکانیکی هستم. من دستگاهی هستم که دنیا را به شما نشان می دهم و در این راه تنها من قادر به انجام این کار هستم.

اثبات این گزاره  نیاز به استدلال زیادی ندارد که دو -به اصطلاح- صنفی که به نام منتقدان به طور موازی فعال هستند نماینده منتقدان تئاتر ایران نیستند. نه آن گعده دولتی، خودمانی و محدود کانون ملی منتقدان و نه آن دورهمی خبرنگاران و فعالان حوزه روابط عمومی در خانه تئاتر هیچ یک نه به نقد تئاتر در ایران کمک کرده اند و نه به لحاظ صنفی توانسته اند برآیند و نماینده منتقدانی باشند که می خواستند در یک گردش سالم و زنده از تئاتر ایران تأثیر بگیرند و روی آن اثر بگذارند.

تاملی بر سینمای آوانگارد ژاپن به میانجی بازخوانی دو فیلم : «رژه تدفین برای گل های رز» اثر توشیهو ماتسوموتو و «چهره دیگری» اثر هیدئو تشیگاهارا

سربرنیکوف در حبس خانگی از مصاحبه با رسانه‌ها منع شده و در سکوت خبری و رسانه‌ای به‌سرمی‌برد. او یکی از چهار پرونده بزرگی است که این‌روزها برای روسیه امری متداول شده است. دولت پوتین مداومن دادگاه‌هایی را با موضوع تخلف و فساد مالی برگزار می‌کند. اما دادگاه سربرنیکوف با دادگاه‌های مرسوم مالی دیگر روسیه فرق دارد و به‌شدت یادآور دادگاه میرهولد در دوران زمامداری استالین است. دادگاهی که سرانجام میرهولد را در سال 1940 به جوخه آتش سپرد. کمتر کسی در روسیه باور دارد که حبس خانگی سربرنیکوف واقعن به مسائل مالی مربوط باشد.

نگاهی انتقادی به نمایشگاه کتاب تهران  ایده نقد: در جهان سوم، مدرنیته به شکل امری که کاملا تجربه نمی‌شود رخ می‌دهد، مدرنیته و نتایج آن در جهان سوم به صورت کامل به تجربه زیست بدل...