تئاتر

نمایش «اعتراف؛یک برگمان خوانی» در واقع یک تک گویی است. یک اعتراف بزرگ یک اعتراض بزرگ! دو شخصیت بیشتر روی صحنه نیستند. زن و عموی کشیشش. اما تمام نمایش یک صدا بیشتر ندارد صدای اعتراض زن! حضور کشیش اعظم تنها بهانه ای ست برای بهتر شنیده شدن این صدای بیداری!

انسان اسیر وجدان خود است.  دلبستگی و وابستگی، هر لحظه از گسست یا بی اعتنایی را، تبدیل به عذاب وجدان می‌کند و عذاب وجدان، اندوه را در جان به جریان می­‌اندازد. اندوهِ فراغ دشوار است، اما گویی انسان را سبک و منزه می‌کند، غم لذتی در خود دارد؛ گویی که آدمی را پاک می‌کند. اوج وابستگی تن و جان در روند رشد انسان و نهایت جراحت مهلک جدایی، در رابطه با مهر مادری است که خود را نشان می‌‌دهد. مادران همان رُمی هستند، که همه راه­‌های کاویدن روان و بازگشایی قفل­‌های ذهن، به آنجا ختم می­‌شود. نمایش عروسکی «مامان» نوشته و کار الهام سلج­محمودی که مدتی است در تالار سایه تئاتر شهر به صحنه می­رود، قصیده لطیف و دل­انگیزی است که به عمق این غم در مخاطبش راه باز می­کند.

نگاهی به «مجلس مختلف خوانی» نوشته صبا نجاتی و کارگردانی مرتضی جلیلی دوست  درامانقد-تئاتر: نقطه اشتراک مخالف خوان و موافق خوان در هنر تعزیه، در مؤمن بودن به اصول مذهب شیعی و باور بازیگران به...

درامانقد-تئاتر: این نوشته مقدمه ای ست به یک پروژه بزرگ و مهم! پروژه ای که هدفش آسیب شناسی و ارائه راهکارهای برون رفت از تک تک آسیبهایی ست که تئاتر امروز بدانها مبتلاست. از...

گرچه «الکسیس سولوسکی» کار نقدنویسی را با کاری دیگر و بهتر به لحاظ مزایا ترک کرده اما متاسفانه بسیاری از منتقدان تئاتر کشور ما کار خود را ترک کرده و می‌کنند چون ظرف تئاتر و هر آنچه وابسته به تئاتر است کوچک و کوچکتر شده است. شک ندارم خیلی منتقدان سابق و قدیمی تئاتر کشور ما هم دلتنگ دنیای نقد و فضای پرهیجان تئاتر هستند.

دیالوگ ها که اغلب به حاشیه می روند، قابل پیش بینی و حتی کسل کننده اند و اغلب چیزی جز مشتی «کَل کَل» نیستند، چیزی را باز نمی کنند بلکه مدام در جهت انکار حرکت می کنند، انکار آن چیزی که در درام هست؛ یعنی ارتباط میان آدمها. زبان هم به همین منوال بی شناسنامه و بی خاصیت است، این آدمها هر سه فاقد زبان هستند آنها تنها دارند مجموعه ای از جملات را در ساختار آشنای اجراهای کوهستانی حمل می کنند، اما فاقد جزئیات اند، فاقد گرمای نرم دیالوگ هایی که از کوهستانی سراغ داریم. اینجا همه چیز واقعاً بی تابستان است؛ سرد، بی شکل و قابل  فراموشی.

سرویس تئاتر درامانقد:نمایش "آناکارنینا"، نوشته و کار آرش عباسی که این روزها در تماشاخانه ایرانشهر اجرا می شود اقتباسی مدرن از رمان سترگ تولستوی نیست. این نمایش تنها از ظرفیت آناکارنینا- و خاصه شخصیت...

حق و مسئولیت بدیهی تک تک ماست که در برابر این ظلم، خیانت و جنایت آشکار سکوت نکنیم. «بینوایان پارسایی» شر است. شر این پروژه تنها محدود به دایره تئاتر کشور نیست. این پروژه توهین و نقض آشکار حقوق فردی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی افراد جامعه و ناقض عدالت و آزادی بیان در کشور ماست.

این نوشته فراخوانی ست به هم افزایی و همفکری. این نوشته آغازی ست به جمع بندی تجارب، دانش و توان خانواده بزرگ تئاتر به امید تأمل، به امید گفتگو، به امید نجات!

با توجه به کاراکتر کرمی و همچنین عدم نفوذ و ارتباط مؤثر او با سطوح بالاتر و سیاستگزاری فرهنگی کشور انتظار می رود روزهای آرامی در انتظار اداره کل هنرهای نمایشی باشد و در عین حال روند یک دهه گذشته در کوچک سازی این مرکز و بی اثر شدن آن در مدیریت جریان تئاتر شتاب بیشتری بگیرد.