ایده نقد

کتاب «سینمای جاده‏ ای»، که مجموعه مقالاتی است ار نویسندگان گوناگون و به کوشش احسان نوروزی گردآوری شده است، از معدود کتاب‏هایی است که بررسی یک ژانر مشخص سینمایی را (در اینجا سینمای جاده ‏ای) در بستر تاریخ و فرهنگ عامه ‏ی آمریکا و مهمتر از آن در زمینه‏ ی نظریه‏ ی فیلم معاصر اروپایی و آمریکایی قرار می‏ دهد، و از این جهات کتابی تئوریک و همزمان تاریخی است، چرا که آمریکا را به‏ عنوان کشوری با تنها دو قرن تاریخ باید در ژانرهای سینمایی ‏اش کشف کرد و این کتاب همزمان کتابی در باره‏ ی ادبیات جاده ‏ای و فرهنگ جاده‏ ای آمریکای قرن بیستم است.

ایده نقد: رویدادهای جهانی سال 1989 و پس از آن – اتحاد دو آلمان، فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، افزایش قراردادهای تجاری جهانی، تحکیم بلوک تجاری غرب و ورشکستگی و فروپاشی کامل فکری و اقتصادی...

   پاریس در فیلم های ارنست لوبیچ شهری تخیلی است. شهر لذت ها، پایتخت در سال های سی مرکز اروپایی است که وحشت تاریخ معاصر و عشق به زندگی به مواجهه با هم برمی خیزند.

درامانقد- سینما: آنچه در ادامه می خوانید گفته های جیمز گری درباب تجربه کارگردانی و ساخت فیلم «شهر گمشده زِد» است. بخش اول پرونده این فیلم را می توانید اینجا بخوانید. درباره تغییر انگیزه‌های قهرمان...

فقط با نوشتن است که می توان در مورد تصاویر صحبت کرد، امکانی است بسیار متفاوت از صحبت کردن ازتصویر به وسیله ی تصویر اما به نظر می رسد که افراد کمی از آن آگاه هستند.

همانطور که برسون اشاره می کند، سینما مشتمل بر"کنار هم گذاشتن چیزهایی است که منطقاً ارتباطی بین شان برقرار نیست."

برای من آنچه که همیشه در تلاش برای رسیدن به آن هستم، تنها شکل خالصی از بیانگری است. این چیزی است که من در موسیقی جستجو می کنم. من می خواهم به سفری بروم، می خواهم به جایی برده شوم ، می خواهم دلبسته آن هنرمند شوم  و بیشتر موسیقی هایی که من می شناسم ساخته هنرمندانی است که واقعا زندگی می کنند. آنها هنرمندانی هستند که در تمام عمرشان موسیقی می سازند و موسیقی زندگیشان است.

شما نسبت به تصویر می توانید دو نگرش مذهبی داشته باشید: من معتقدم یکی شان تقلید کورکورانه است و دیگری نگرش معنوی به آن. مال من معنوی است. فیلم ها، مثل ستاره ها هستند؛ می گذرند، دوباره عبور می کنند، در می گذرند و بازمی آیند، به رویا می برند، فراموش می شوند، صحبت می کنند. بقای فیلم ها تنها به نمایش داده شدن نیست، و این خوب است.

لویی مال با لحنی بسیار مستقل- که بسیار مدیون کنو است- پاریسی رنگارنگ را با موزاییک های بزرگ محله های عمومی، مراکز خرید، پلکان و گوشه های خلوت  دوباره ترسیم می کند، و تمام این ها به شیوه ای بسیار شاد بر اساس کلیشه ها اجرا می شود.

سورئالیسم حاصل توجه به درون است، نه توجه به بیرون، حاصل سوژه و بیرون ریزی آن همچون بیرون ریزی ذهن روی تخت روانکاوی و نه بازنمایی ابژکتیو سوژه در روایت ها و داستان های از پیش ساخته شده و محافظه کاری که جامعه بر خیال تحمیل می سازد.