ادامه کار گروه ایگلز، چهل سالگی هتل کالیفرنیا و اینکه گذشته همیشه بهتر از اون چیزی که بوده به نظر میاد.
درامانقد-موسیقی: به جرات می‌توان گفت کمتر کسی پیدا می‌شود که ترانه هتل کالیفرنیا (Hotel California) یا یکی از ده‌ها اقتباس جدی و شوخی آن به گوشش نخورده باشد. ایگلز (Eagles)، یکی از موفق‌ترین گروه‌های راک دهه هفتاد آمریکا و مشهورترین اثرش بین ایرانی‌ها، هتل کالیفرنیا را می‌توانید در بیشتر فهرست‌هایی که به معرفی برترین‌های موسیقی می‌پردازند پیدا کنید. این گروه در سال 1971 در لس آنجلس شروع به کار کرد و پس از بالاگرفتن اختلاف میان گلن فرای (Glenn Frey) و دان فلدر (Don Felder) در 1980 منحل شد. پس از یک وقفه چهارده ساله و در سال 1994 ایگلز کار خود را ازسر گرفت و در 1998 به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافت. در ژانویه 2016 گیتاریست/خواننده و یکی از اعضای موسس گروه، گلن فرای، بر اثر بیماری درگذشت و با وجود صحبت‌های فراوان راجع به پایان کار ایگلز، گروه کماکان به کار خود ادامه می‌دهد.
بیش از 150 میلیون نسخه از آلبوم‌های ایگلز به فروش رفته و گروه جوایز متعددی دریافت کرده. امسال، چهلمین سالگرد پخش آلبوم هتل کالیفرنیاست و به این مناسبت گروه دوباره این آلبوم را به همراه چند قطعه شامل اجراهای زنده گروه در سال 1976 منتشر کرده است. (مترجم)
…
دیک فریک: دان هنلی (Don Henley)، خواننده و درامر گروه ایگلز در مورد قطعات زنده‌ای که به آلبوم هتل کالیفرنیا اضافه شده‌اند می‌گوید «یاد انرژی و جراتی که اون‌موقع داشتیم افتادم و خوشم اومد. البته اصلش رو بخوای درنظر بگیری برای چهلمین سالگرد هتل کالیفرنیا یک سال دیر کردیم.» آلبوم در دسامبر سال 1976 منتشر شده بود. «کلی آینده‌نگری به خرج دادیم که اون اجراها رو ضبط کردیم. الان که فکرش رو می‌کنم، عجیب بود که قبل از دراومدن آلبوم داشتیم آهنگ‌هاش رو زنده اجرا می‌کردیم. کار هرکسی نیست.» با هنلی یک روز بعد از اتفاقی مهم در کارنامه ایگلز صحبت کردم: اولین اجرای گروه در شبکه رادیوی‌ای کانتری نشویل، گرند اُل آپری (Grand Ole Opry). این اجرا نقطه اوج اولین تور ایگلز پس از مرگ گلن فرای، خواننده، گیتاریست و از اعضای موسس گروه بود. هنلی درباره اعضای جدید گروه که شامل ستاره موسیقی کانتری، وینس گیل (Vince Gill)، و پسر بیست‌وچهار ساله فرای، دیکِن (Deacon) است می‌گوید «داریم قدم به قدم جلو می‌ریم، اما مسئله ما نیستیم، ترانه‌ها هستن. مردم نمیان ما رو ببینن، میان ترانه‌ها رو گوش بدن.»
دیشب تو برنامه آپری، وینس گیل ترانه پسر تازه‌وارد تو شهر (New Kid in Town) رو به دیکن تقدیم کرد. اما در حقیقت با گیل، الآن دو نفر تازه‌وارد تو گروه‌تون هست.
اومدن وینس به گروه اصلا نیازی به فکر نداشت. راجع به هیچ‌کس دیگه‌ای، به جز دیکن، حتی حرف هم نزدیم. ما وینس رو از قبل می‌شناختیم. با گلن گلف بازی می‌کردن. خودش هم قبلا تو یه گروهی بود به اسم پیور پرِری لیگ (Pure Prairie League). سبک موسیقی‌شون شبیه ما بود، پاپ با ریشه‌های کانتری. کاملا با گروه ما جفت و جور بود. شخصیت خیلی خوبی هم داره. از اینکه عضو گروه شده راضیه. احتمالا روی سن از همه‌مون خوشحال‌تره.
درعوض، دیکن باید زود خودشو به جایی می‌رسوند که بتونه جای پای پدرش رو پر کنه.
کاری که این مرد جوون کرده خارق‌العاده‌ست. تو مراسم یادبود پدرش حس خوب آرامش (Peaceful Easy Feeling) رو خوند. با وجود سختی کاری که کرد، خیلی شجاع و مسلط به نظر می‌رسید. مطمئنم از درون داشت می‌جوشید اما با آرامش و ظرافت تمام خوند. چند ماه بعدش با خودم فکر کردم شاید بدش نیاد تو گروه باشه.
برات سوال نشد که شاید ادامه کار گروه بعد از گلن درست نباشه؟
چرا. به نظرم تنها راهی که می‌شد ادامه داد همین بود که پسرش بیاد توی گروه. دیکن شبیه پدرش نمی‌خونه و باید اعتراف کنم که برای خودش خواننده خیلی خوبیه. حدود دو ماه با هم تمرین کردیم و اولین اجراش با ما تو استادیوم داجر (Dodger Stadium) –پانزدهم جولای در فستیوال کلاسیک وست (Classic West) در لس آنجلس- بود. پیش از اون با پدرش چند بار اجرا کرده بود… تو مهمونی‌ها و کلوپ‌های خصوصی. فرق بین اون‌ها و 55.000 نفر خیلی زیاده.
اون‌روز پیش از اجرا نصیحتش کردی؟
من و جو والش (Joe Walsh) –گیتاریست- بهش گفتیم زیاد بهش فکر نکنه و فقط رو کارش تمرکز کنه. برای دیکن مثل یه شمشیر دولبه‌ست. هم افتخار ادامه میراث پدرش نصیبش شده و هم اینکه وقتی پشت‌صحنه آماده می‌شه، جایی که پدرش آماده می‌شد و می‌ره روی صحنه جایی که پدرش می‌بود، باعث می‌شه مدام یاد پدرش بی‌افته و ناراحت بشه. این یه کار عالیه که به همراه خودش یه قسمت ناراحت‌کننده هم داره. بهش گفتم که نباید احساس کنه که پابند گروه شده، نیازی نیست که تو سایه پدرش باشه. ممکنه بخواد در آینده کار دیگه‌ای بکنه و این هیچ مشکلی نداره.
چه حسی داری وقتی یک‌سری از ترانه‌های پرطرفدار دهه هفتادتون رو – که به صورت طعنه‌آمیزی مصرف‌گرایی و خودبینی رو هدف قرار می‌دن – در عصر ترامپ اجرا می‌کنین؟ بیشتر اجراهای این تورتون تو قلب پایگاه‌ش بوده: کارولینای شمالی، جورجیا، کنتاکی، میشیگان.
دقیقا به همین علت روی سن از سیاست حرفی نمی‌زنیم. هرکسی از این ترانه‌ها برداشت خودش رو داره. خیلی‌ها ربط‌شون می‌دن به قدیما و همیشه روی قدیما یه نور طلایی تابونده می‌شه و داره می‌درخشه. همیشه آدم فکر می‌کنه قبلا اوضاع بهتر از اون چیزی که واقعاً بوده، بوده. دیشب روی سن گفتم «این ترانه مال 1974 هست. اون‌موقع فکر می‌کردیم دیگه اوضاع از این بدتر نمی‌شه.» اما همون‌جا تمومش کردم. مردم می‌تونن از این حرف هر نتیجه‌ای دوست داشته باشن بگیرن.
این‌بار برای آلبوم هتل کالیفرنیا چند تا ترک اضافی درنظر گرفتین که برای یه آلبوم ایگلز بی‌سابقه‌ست. ترک‌های دیگه‌ای هم هست که بخواین با آلبوم‌های آینده بدین بیرون؟
به اصرار ناشرمون سه، چهار بار تمام آرشیومون رو زیر و رو کردیم. دیگه چیزی نمونده. چند تا ایده از آلبوم دِ لانگ ران (The Long Run-1979) بود که به جایی نرسیدن. به اندازه کافی مایه نداشتن. اگه به عهده من باشه اونا هیچ‌وقت منتشر نمی‌شن. گلن هم بود دوست نداشت این اتفاق بی‌افته.
برنامه‌تون برای 2018 چیه؟ باز هم اجراهای زنده یا استودیو؟
هیچ‌چیز قطعی نیست. دیکن می‌خواد شروع کنه به نوشتن. فکر می‌کنم مدیر برنامه‌هامون، همون‌طور که ازش انتظار می‌ره، چند تا اجرا برامون درنظر گرفته. همه‌مون خسته‌ایم، اتفاقاتی که تو دو سال گذشته برامون افتاده کم نبودن، نیاز به استراحت داریم. بعد از تعطیلات هم‌دیگه رو می‌بینیم و تصمیم می‌گیریم که چکار کنیم. همون‌طور که گلن همیشه می‌گفت، ما این گروه رو سالی یه بار اداره می‌کنیم. هنوز هم همین‌طوره.
گفت و گو: دیوید فریک
مترجم: محمدعلی برقعی
منبع: Rolling Stone
