سینما

اگر چنین فیلمی بتواند برای مخاطب خود نیز سفر را باورپذیر کند دیگر یک فیلم برای ساعتی آسودن نیست، تجربه ای معنوی برای تغییر است، تلنگری برای جمع و جور کردن خود و دیدن خطاهایی که زندگی خود را با تفاخر در آنها دفن می‌کنیم. عشایر اثری چنین است و برای همین برای مخاطب گشاده که خوب و بدون پیش داوری فیلم می‌بیند، تجربه یا شاید بهتر باشد بگوییم سفری معنوی است.

مارتین اسکورسیزی بار دیگر از وضعیت و چشم انداز صنعت فیلمسازی و تسلط مدیران کمپانی ها بر آن انتقاد کرد و اعلام کرد سینما ارزش خود را از دست داده است.

درامانقد-سینما: عصر دیروز سوم فوریه، پانزدهم بهمن ماه، تاراجی پی. هانسن و سارا جسیکا پارکر اسامی نامزدهای گلدن گلوب ۲۰۲۱ را اعلام کردند. در میان فیلم‌های سینمایی برترین فیلم‌ها شامل «پدر»، «منک»، «سرزمین آوارگان»،...

روان اتکینسون بازیگر «مستر بین» فرهنگ اظهارنظر در فضای مجازی را با رفتار مردم قرون وسطا که در خیابان‌ها راه می‌رفتند و دنبال یک نفر می‌گشتند تا بسوزانندش مقایسه کرد!

اسکورسیزی در این فیلم مستند به سراغ نویسنده و مقاله‌نویسی به نام فرن لبوویتز رفته است و بر زندگی وی و گذشته او تمرکز کرده است.

تام هنکس عنوان کرد که فیلم‌های دنباله‌دار معمولاً با توجه به صفحه نمایش بزرگ ساخته می‌شوند در حالی که بسیاری از فیلم‌های کوچک‌تر یاد می‌گیرند که به تدریج خود را با صفحه نمایش کوچک سازگار کنند.

جایی هست که آرمانشهر وینتانیک و شهرداری وایزمن به هم می‌رسند و آنجا، درست همینجاست. اینجایی که هستیم، همین لحظه و میل عمیق به ساختن و بهتر بودن. بهتر بودنی که در عواطف بهم گره خورده یک خانواده، یک اجتماع، یک شهر  و یک جهان حاضر است. هر دو فیلم به ما تلنگری عمیق می‌زنند که آرمانشهر اینجاست.

سقراط گفته بود زندگی اندیشه نشده ارزش زیستن ندارد و مستند پرتره، به نوعی امکانی است برای به اندیشه در آوردن زندگی.

فیلم که به مسائل پنهان دخالت دولت بریتانیا در روند کودتا می پردازد به نقطه ای می رسد که به شدت دراماتیک و واقعاً شبیه به یک فیلم کارآگاهی-جاسوسی می شود.

شاخص در سینمای مستند واقعیت است. سینمای مستند شبیه به تأمل درباره جهان است به محض از دست دادن شاخصِ حقیقت و گم شدن در خود و هزارتوی منتزع شده‌ی ذهن خود، دیگر درباب جهان تأمل نمی‌کنیم، دیگر با واقعیت مرتبط نیستیم و دیگر حقیقتی را آشکار نمی‌کنیم.