درامانقد-سینما: نه، گویا تمامی ندارد. این لیست پایان ناپذیر پیرمرد و جوان هم نمی شناسد. حالا دیگر گویا هیچ چیز نمی تواند جلوی پرداختن عریان و البته بسیار پر سر و صدا به مسئله تعرض جنسی را بگیرد. بعد از هاروی واینستین و کوین اسپیسی و سیاهه ای از متهمان جدید از جمله برنده امسال جایزه گلدن گلوب جیمز فرانکو، حالا نوبت دوباره مطرح شدن اتهام کهنه وودی آلن به تعرض جنسی است. البته گویا زور پیگیری مسائل مربوط به بی اخلاقی جنسی به بازیگران و کارگردانان می رسد و سیاستمداران مهم از جمله رئیس جمهور فعلی آمریکا از پرداخت هزینه های تعرض جنسی مبرا هستند. کوین اسپیسی بیکار شد اما دونالد ترامپ در حالی که کلکسیونی از این اتهامات را در کارنامه سیاه خود دارد و زنان فراوانی از بازیگر و مدل و تاجر گرفته تا پورن استار از او شکایت کرده اند هنوز رئیس جمهور امریکاست. این در حالی است که حتی ترامپ به برخی از آنها برای افشا نشدن اعمالش حق السکوت داده است. حالا هم وودی آلن که در همین ارتباط پرونده ای قدیمی و غریب داشت دوباره ماجرای اتهاماتش داغ شده است.
تیموتی شلمی و ربکا هال بازیگران فیلم تازه وودی آلن با عنوان «روزی بارانی در نیویورک» (A Rainy Day in New York) نیز به تازگی به جمع حامیان جنبش «Time’s Up» پیوستند. آنها در واکنش به اتهام وارد شده به وودی درباره آزار جنسی دیلان فارو دستمزد خود از بازی در فیلم این کارگردان سرشناس را به جنبش حمایت از زنان برابر آزار جنسی اهدا کردند.
ربکا هال که پیش از این نیز در فیلم «ویکی کریستینا بارسلونا» با وودی آلن همکاری کرده بود در این باره گفت: «هفت ماه پیش برای بازی در فیلم تازه آلن قرارداد بستم، با این حال احساس می‌کردم که با این کار در نادیده گرفتن و خاموش کردن صدای زن دیگری گام برداشته‌ام.»
در همین راستا تیموتی شلمی نیز به جمع بازیگرانی پیوست که آشکارا وودی آلن را محکوم می‌کنند. شلمی بازیگر جوان ۲۲ ساله در جریان مراسم جوایز گلدن گلوب نیز در حمایت از جنبش گام برداشته بود. او در مراسم گلدن گلوب برای بازی در فیلم «مرا با نام خودت صدا بزن» نامزد جایزه بهترین بازیگر مرد بود.
ماجرای اتهام دیلن فارو علیه وودی آلن موضوع تازه‌ای نیست و نزدیک به یک دهه پیش مطرح شد. این ماجرا چند ماه پیش با انتشار مطلبی از سوی فارو در روزنامه لس‌آنجلس تایمز دوباره به صدر اخبار راه پیدا کرد. وودی آلن از آغاز تمام ادعاهای دیلن فارو را رد کرده است.
شلمی دوشنبه در اینستاگرام در این باره نوشت: «در طول زمان چیزهای بسیاری آموختم. اینکه یک نقش خوب تنها دلیل برای پذیرفتن کار نیست. این موضوع با گذر زمان و تولد جنبشی برای پایان دادن به بی‌عدالتی، نابرابری و بالاتر از همه پایان دادن به سکوت برایم بیش از پیش آشکار شد.»
پیش از این نیز گرتا گرویگ و میرا سوروینو برای بازی در فیلم‌های وودی آلن ابراز تاسف کرده بودند. به نظر می رسد کارگردان پیر نیویورکی به فرض ثابت نشدن جرمش هم موفق نخواهد شد از ضربه های این مسئله رها شود.
پیشتر در اعتراض به این جنبش کاترین دونو و چند تن از بازیگران و نویسندگان و اجراگران در دفاع از حق مردان برای اغواگری نامه ای نوشتند که همین نامه نیز مورد نقد بسیاری و حمایت برخی قرار گرفت. آنها از خطرات بازگشت به قرون وسطی حرف زدند، همانطور که لیام نیسون نیز چنین مسئله ای را بیان کرد. اما در مقابل بسیاری از حامیان این جنبش و نویسندگان و نظریه پردازان حامی حقوق زن و فمینیست ها به این اظهارات پاسخ دادند و دنوو را وادار به توضیح و عذرخواهی کردند. از جمله این منتقدان مونا التحاوی نویسنده فمینیست جهان عرب بود که این رویکرد کاترین دونو و نویسندگان نامه دفاع از حق اغواگری مردان را به نگرش نژادی و استعماری متهم کرد و استدلال کرد که آنها تنها دارند از حق مرد سفید پوست غربی برای اغواگری دفاع می کنند و رویکردی نژادپرستانه به این مسئله دارند. در یک تحلیل کلی می توان فهمید که هم معترضین و هم مخالفان این کمپین اعتراضی از جهات مختلفی در درافتادن با ساختارهای قدرت و لایه های درونی تر مسئله دچار مشکل اند. از یک سو معترضین تنها موفق به بیکار کردن تعدادی تهیه کننده و بازیگر شده اند در حالی که مشکل در لایه های مهمتری بین سیاستمداران خانه دارد و از سوی دیگر کسانی که از حق اغواگری دفاع می کنند تنها با دیدن آن در جامعه غربی مدرن از ابعاد ماجرا و ظرافت های نژادی، طبقاتی و منطقه ای غافل اند، آنها از حق مردانی دفاع می کنند که مرفه هستند و از اغواگری آنها زنان(زنانی چون خانم دونوو) لذت می برند اما همین افراد در برابر چنین تعرضی از سوی اقلیت های نژادی و مهاجرین قطعاً ساکت می مانند.
