قراردادن واقعه‌ای سیاسی در فیلم چه به صورت مستقیم چه غیرمستقیم، لزوماً به معنی این نیست که فیلمْ نقد سیاسی را نیز فعال می‌کند. اینکه ما به خانواده‌ای بپردازیم که حول یک جنبشِ اجتماعی-سیاسی دچار بحران می‌شوند ناگزیر ما را به قرائت‌ها و برداشت‌های سیاسی می‌کشاند و طبیعی ست که گفتار سیاسی حول چنین فیلمی به میدان بیاید؛ اما پیش از این باید بپرسیم سیاستِ خود فیلم در نسبت این خانواده و جنبشِ رخ‌داده در واقعیت چیست؟

صورت‌های مهربانی با چنان وضوح مغشوش‌کننده‌ای به ما حمله می‌کند که گویی آینه‌ای کنایه‌آمیز و دراماتیک از جهانی باشد که ساختارهای قدرت در بافت تعاملات انسانی نفوذ کرده و مهربانی را به حالتی هولناک و کج و معوج تبدیل می‌کند. این فیلم مانند بازتابی در برابر سیستم‌هایی است که زیرساخت روابط ما را معنا می‌کنند و نشان می‌دهد چطور این سیستم‌ها می‌توانند ما را به دام خود انداخته بی‌آنکه هرگز متوجه شویم که گره‌هایشان چقدر دور گردنمان محکم بسته شده‌اند.

نسبت حاکمیت ما از همان ابتدا با هنرمندان و آثار آنها - به طور ویژه هنرهای نمایشی- بحرانی بوده است. حاکمیت همواره تلاش کرده تربیت‌ کننده شهروندان باشد و هنر در این راه ابزاری فهم شده برای وصول به این مقصود. این وضعیت، تنشی مبنایی را به رابطه حاکمیت و هنر تحمیل کرده است. حال این بحران در مقاطع مختلف و بنا به گرایش دولت­‌ها شدت و ضعف پیدا کرده است و بر کسی پوشیده نیست که به سبب رویکردهای دولت مستقر در حال تجربه دوران شدت هستیم. در فقره اخیر بجای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، وزارت آموزش و پرورش وارد شده است و به دلایلی تربیتی و لابد آموزشی، خواستار توقف پخش یک سریال و برخورد با عوامل آن شده است. اما با وجود ظاهر تربیتی، این مورد هم چیزی جز نمایی تازه از همان تنشی نیست که پیشتر اشاره شد.

گرچه «الکسیس سولوسکی» کار نقدنویسی را با کاری دیگر و بهتر به لحاظ مزایا ترک کرده اما متاسفانه بسیاری از منتقدان تئاتر کشور ما کار خود را ترک کرده و می‌کنند چون ظرف تئاتر و هر آنچه وابسته به تئاتر است کوچک و کوچکتر شده است. شک ندارم خیلی منتقدان سابق و قدیمی تئاتر کشور ما هم دلتنگ دنیای نقد و فضای پرهیجان تئاتر هستند.

بالش من در شب به من خیره می شودخالی مثل سنگ قبر؛هرگز گمان نبردم که چنین تلخ باشدتنها بودنو نه گفتن به آرامیدن در...

«جمشید غروب» رمان گرافیکی دو جلدی است که دوران افول پادشاهی جمشید را به تصویر می‌کشد و پایان این مجموعه به شروع انیمیشن سینمایی «آخرین داستان» پیوند می‌خورد.

اما با وجود اینکه ممکن است کتاب‌ها به ما جای پایی برای برون رفت از سرگردانی در هستی و پادزهری برای تنهایی وجودی‌مان به ارمغان آورند، اما تناقض زندگی در این است که هیچ مثال، هیچ حکمت مشابه، هیچ خرد عاریتی، جایگزینی برای خود زندگی نیست. داستان زندگی ما فقط در صفحه خالی زندگی خودمان نوشته شده است، ذخیره خرد ما فقط در حقیقت عمیق تجربه خودمان یافت می‌شود.

رمان مشهور زندگی واقعی سیاستین نایت که اولین اثر انگلیسی‌زبان ولادیمیر ناباکوف نویسنده شهیر روس است، با ویراست جدید توسط انتشارات نیلا تجدید چاپ شد. این رمان که توسط امید نیک‌فرجام ترجمه شده، همراه با تحلیلی از مایکل هـ . بِنگَل منتشر شده است که دریچه‌ای مفید و روشنگر برای درک بهتر این اثر چندلایه، پیچیده و جذاب است.

بالش من در شب به من خیره می شودخالی مثل سنگ قبر؛هرگز گمان نبردم که چنین تلخ باشدتنها بودنو نه گفتن به آرامیدن در...

برخی از منتقدین معتقدند که سبک وی در نقاشی به پیروی از مکتب فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) است.اما خود او و تعدادی از متخصصان بر این عقیده اند که درودی،سبک خاص خودش را دارد. مناظر غالب در آثار درودی بیشتر حاشیه کویر و گلهایی‌ست خاص با دیوارهایی شیشه‌ای و افق که به آثار وی فضایی خاص و عمیق بخشیده‌است.

زبانشناسی تاریخی نشان می‏دهد که زبان می‏تواند دچار تحول شود و این تحول بیش از همه در واژگان اتفاق می‏افتد. تغییرات اجتماعی-سیاسی عمده‏ای چون انقلاب، جنگ و … از عوامل این تحول هستند. این مقاله در جستجوی تحول معنایی صرفاً یک واژه است: مطرب. این واژه به دلیل پیوندی که میان موسیقی و نمایش ایجاد می‏کند نقشِ مهمی در بررسی‏ های تاریخی این دو حوزه ایفا می‏کند. گرچه روشن است که هیچ زمان قطعی برای تحولِ معنای یک واژه وجود ندارد اما سیر آن قابل بررسی است. در مورد این واژۀ به‌خصوص نیز دوره‏ های مؤثر تاریخی و اوضاعِ فرهنگی موردِ بررسی قرار گرفته است. بررسی این تغییر و تحول، می‏تواند موجب توجه مجدد به ارزش‏های موجود در این خرده‏ فرهنگ و بازیابی آن ارزش‏ها و ایجاد شرایط استفاده از امکانات بالقوۀ آن شود.

آلبوم Backxwash شامل کارهای خلاقی بر اساس آثاری از گروه هایی چون لد زپلین و بلک سبت ساخته شده است. از نکات جالب توجه این آلبوم یک تراک آن است که از فیلم «کله‌پاک‌کن» ساخته معروفِ سوررئالِ دیوید لینچ الهام گرفته است.