درامانقد-تئاتر: تعجب می کنم از این همه اصرار، از این همه حرص، از این همه تقلا و جان کندن، از این همه سبقت، از این همه دستپاچگی، از این همه کوتاهی و سهل انگاری، از این همه فریب به اسم خلاقیت و نوآوری، از این همه حیف و میل، از این همه درخواست و نوبت برای به صحنه بردن «هیچ و پوچ»!

کارگردانهای محترم لطفاً اجرا نکنید! دوستان و همکاران عزیزم «تهران» به اینهمه اجراهای یک روزه، چند روزه، تمدید شده، جشنواره ای، مناسبتی، تجربی، پست مدرن، اتفاقی تازه، برای اولین بار و … احتیاج ندارد. شما را به هر چیز و هرکس که اعتقاد دارید انصاف داشته باشید. تنها و تنها زمانی نمایشتان را روی صحنه ببرید که به پرسشهای ذیل، مطالعه شده و مستند پاسخ داده باشید.

۱- جایگاه ایده اصلی اثر شما در «اولویت بندی و رتبه بندی نیازهای امروز تئاتر کشور» کجاست؟!
۲- ایده اصلی طرح شده در اثر شما «کجای پازل تاریخ تئاتر ایران و جهان» قرار می گیرد؟
۳- این ایده چه «اهداف بلند مدت و کوتاه مدت»ی دارد ؟
۴- این ایده بر اساس کدام «پشتوانه تئوری و عملی» بنا شده است؟
۵- آیا «مشابه و نظیر این ایده» پیش از این در تاریخ تئاتر ایران و جهان موجود بوده؟ با چه «سطح و چه کیفیتی»؟
۶- آیا اثر شما به قصد «اصلاح خطاها و انحرافات حال و گذشته» ی تئاتر ایران به روی صحنه می رود؟
۷- آیا اثر شما قصد «باز کردن مسیری ناگشوده و ناشناخته» را در تئاتر ایران دارد؟
۸- آیا «تحکیم کننده و پررنگ کننده مسیر مشخص اما سست و ضعیف قبلی» طراحی شده است؟
۹- اثر شما «چه قدم تازه و قابل دفاعی در این مسیر شناخته شده» برمی دارد؟
۱۰- لزوم طرح این ایده «چقدر و در حال حاضر تا چه اندازه برای تئاتر ایران ضروری و حیاتی» ست؟
۱۱- نادیده گرفتن این ایده «چه ضرر و تبعاتی برای تئاتر ایران» دارد؟
۱۲- هزینه مالی به صحنه رفتن این اجرا چه نسبتی با درآمد حاصل از فروش تان دارد؟ این هزینه چگونه و از کجا تامین شده است؟
۱۳- چه سرمایه های ملی، عمومی یا خصوصی برای محقق شدن ایده شما صرف شده؟( یارانه، کمک بلاعوض، وام دراز مدت، حمایت، اسپاسنر و …)
۱۴- اثر شما چه نسبتی با حال و روز سیاسی اقتصادی فرهنگی امروز کشور دارد؟ کدام پرسش را مطرح می کند؟ دست بر کدام کاستی، غفلت و نیاز کشور گذاشته است؟ چه نقدی را بر پایه کدام فلسفه و منطقی ارائه می کند؟
۱۵- اثر شما در چه نسبتی با تماشاگر ایرانی قرار گرفته؟ کدام طیف از مخاطبین ایرانی را هدف قرار داده است؟ چه نیازی را از این مخاطب را برآورده می کند؟ چقدر در ارتقاء ذوق و دانش او موثر است؟

کارگردانان عزیز، دعوتتان می کنم پاسخ این پرسشها را در قالب یادداشت کارگردان -پیش از شروع اجرا- یا در بروشور اجرای خود- یا هر جا که راحت ترید- منتشر کنید.
دوستان اگر انصاف دارید -که می دانم دارید- و پاسخی برای پرسشهای بالا نیافتید؛ لطف کرده خودتان از اجرا انصراف بدهید یا جلوی ادامه اجراهایتان را بگیرید.

دوستان تهران گنجایش ندارد. تهران شلوغ، تهران گیج، تهران گرسنه، تهران بیکار، تهران گران، تهران آلوده، تهران مقروض، تهران طلبکار، تهران کلافه، تهران چند شغله، تهران عصبی، تهران تحقیر شده و زخمی، حوصله اینهمه تئاتر پوچ و بی تناسب با حال و روز و نیازش را ندارد.

من خود اولین نفر، دو هفته دیگر -اواخر آبان ۹۷- این پرسشها را قبل از به روی صحنه رفتن نمایش تازه ام «آنتی جون» در قالب یادداشت کارگردان منتشر خواهم کرد. مطمئن باشید اگر پس از خواندن یادداشت من قانع نشدید؛ و تنها یکنفرتان در تایید عدم ضرورت به روی صحنه رفتن این نمایش معترض بودید؛ بی هیچ تردید و ترسی، از اجرا انصراف خواهم داد.

باقی بقایتان

پاسخ ترک

لطفا نظر خود را وارد کنید
لطفا نام خود را اینجا وارد کنید