درامانقد-موسیقی: اگر نگویم همیشه، می شود گفت در اکثر اوقات موسیقی بیکلام (اینسترومنتال) را برای شنیدن ترجیح میدهم. حتی گاهی پیش آمده با موسیقی خاصی به خاطر داشتن خواننده مشکل پیدا کرده ام، از نگاه من متن ترانه یک عنصر ادبی تحمیلی است به تجربه ای شنیداری که یک موسیقی به شما ارائه می دهد. دراز کشیدن با چشمان بسته به من این امکان را می دهد تا کلمات خودم را روی موسیقی بی کلامی که میشنوم نشانده و بسته به حس و خلق و احوالم آنها را تا چندین بار هم تغییر بدهم. این یعنی زیبایی و قدرت موسیقی بی کلام.
اما وقتی در یک موسیقی صدای خواننده هم نقش یک ساز را ایفا می کند ماجرا به کلی متفاوت می شود. وقتی صدای خواننده ریتم و لحن خودش را در تمام تنظیم یک قطعه مانند یک ساز جاری می کند این امکان برای شنونده ایجاد می شود تا در عمق این تجربه شنیداری شناور شود. در مورد گروه «Her name is Calla» صدای تام موریس (خواننده گروه) همان ساز مورد نظر است. اولین بار زمانی متوجه توانمندی صدای او شدم که در سال 2007 پنج جوان بریتانیایی تک آهنگ فوق العاده «Condor and River» را منتشر کردند و از همان روز در بین محبوب ترین گروه های موسیقی ام قرار گرفتند.
سه سال بعد آلبوم درجه یک و به شدت تحسین شده از سوی منتقدین به نام (The Quiet lamb) منتشر شد و حالا دوباره تام، آدام، سوفی، نیکول و جان با آلبومی جالب و پیچیده به نام (Navigator) بازگشته اند.
(Navigator) سومین آلبوم استودیویی آنها است که طی سه سال گذشته نوشته و ساخته شده، سالهایی متلاطم و آشوبزده در زندگی اعضای گروه که بازتاب آن را در آلبوم فعلی شاهد هستیم. در دفترچه آلبوم نوشته شده: این داستانی است درباره از دست دادن عشق، زندگی، ایمان و هویت، و تمام افسردگی ای که با خودش همراه می آورد، اما مهمتر از آن، داستانی درباره باز یافتن مسیر برگشت به خانه است.
حالا میتوانیم به ترک اول آلبوم «The Roots run deep» گوش داده و متوجه شویم چیز جدیدی در صدای آنها متفاوت با آنچه تا پیش از این از گروه «Her name is Calla» سراغ داشته ایم شنیده می شود، مدرکی که نشان دهنده بروز تدریجی استعدادهای گروه در زمینه موسیقی الکرونیک است.
آلبوم «Navigator» شامل 12 قطعه است و مدت زمان آن نزدیک به یک ساعت، سفر موسیقایی ما با قطعه حیرت انگیز و سودا زده «I was on the back of the nightingale» آغاز می شود با حجم متراکمی از صدای آکوستیک گیتار، پیانو و نت های کشیده ملایم با استرینگ در پس زمینه که دلبستگی ای را ایجاد می کنند تا آرزو کنید ای کاش این قطعه هیچگاه تمام نشود. فضایی که به زودی در فضای خلسه آور قطعه دوم «the roots run deep» حل می شود و بلافاصله پس از اتمام آن نوبت به قطعه ملایم بدون کلام دو دقیقه ای «it’s called daisy» می رسد، شبیه به طلوع خورشید که اتاقی که در آن موسیقی گوش می کنید و همچینین قلب شما را غرق در روشنایی نور نگاه می دارد، هیچ مرزی میان شما و دنیای اطرافتان وجود ندارد.
تنها سازهای قطعه چهارم (Ragman Roll) پیانو و صدای تام موریس خواننده گروه هستند، نکته بسیار قابل تامل این است که چطور گروه توانسته تنها در چهار قطعه ابتدایی آلبوم این تعداد سبک و جنس صدای متفاوت را استفاده کنند، این همان چیزی است که از یک گروه موسیقی بزرگ انتظار می رود و آنها در ادامه آلبوم هم ناامیدمان نمی کنند.
قطعات یکی پس از دیگری غافلگیرمان می کنند و بالاخره سفر موسیقایی ما با قطعه «Perfect Prime» به پایان می رسد. قطعه ای مسحور کننده، پیچیده، دلربا و سودازده که پایان بندی شایسته ای را برای یک آلبوم درخشان فراهم می کند.
دراز بکشید، چشمهایتان را ببندید، و ببینید چگونه این آلبوم موسیقی آهنگ به آهنگ با تمام اصوات و ریتمهایش درون شما شناور شده و با زیباترین تصوراتتان در هم می آمیزد.
آیا این یک تجربه منحصر به فرد نیست؟
ترجمه: سام دولتی
منبع: www.echoesanddust.com
پی نویس:
* Daniel Patziri منتقد سایت Echoes and Dust
